Zehirli | Konular | Kitaplar

Şefaat

Ahirette bütün peygamberlerin Allah'ın izniyle şefaat etmeleri haktır ve gerçektir. Şefaat demek, günahı olan müminlerin günahlarının bağışlanması, olmayanların daha yüksek derecelere erişmeleri için peygamberlerin ve Allah katındaki dereceleri yüksek olanların Allah'a yalvarmaları ve dua etmeleri demektir.

Kafir ve münafıklar için şefaatin hiçbir şekilde söz konusu olmadığı o günde, başta Peygamberimiz olmak üzere diğer peygamberler ve Allah'ın has kulları, "O’nun izniyle ve hoşnut olduğu günahkar müminler hakkında kim şefaat edebilir?..." (el-Bakara 2/255), "...Onlar Allah rızasına ulaşmış olanlardan başkasına şefaat etmezler..." (el-Enbiya 21/28) mealindeki ayetler şefaatin varlığını ortaya koyarlar. Peygamberimiz de "Şefaatim, ümmetimden büyük günah işleyenler içindir" (Ebu Davud, "Sünnet", 21; Tirmizî, "Kıyamet", l T; İbn Mace, "Zühd", 37) buyurmuştur.

Hz. Peygamber'in bundan başka bir de genel ve kapsamlı bir şefaati vardır. Mahşerde bütün yaratıklar ıstırap ve heyecan içinde hesaplarının görülmesi için bekleşirlerken, o Allah'a dua ederek hesap ve sorgunun bir an önce yapılmasını ister. Buna "şefaat-i uzma" (en büyük şefaat) denilir. Peygamberimiz'in bu şefaati, Kur'an'da "makam-ı mahmud" (övülen makam) adıyla anılır (el-İsra 17/79); şefaat-i uzma konusunda bk. Buharî, "Zekat", 52).

Müslümanlara düşen görev, şefaate güvenip dinin gereklerini terketmek değil, şefaate layık olmak için çalışıp çabalamaktır.